نوشتن دلایل زیادی داره اما من فکر میکنم ما می نویسیم تا یادمون نره! شعر، داستان، متن علمی، خاطرات و...؛ چه خوب، چه بد، چه تلخ و چه شیرین، باید یادمون بمونه! اما مهمترین چیزی که باید نوشت، تجربه است!
اگه تجربه هامونو می نوشتیم، یادمون میموند تا بعضی ها شو دیگه هیچوقت تکرار نکنیم یا برعکس قدر خیلی چیزها را بدونیم! اگه مینوشتیم یادمون میموند که وقتی از یک جا ضربه خوردیم دیگه بهش نزدیک نشیم و وقتی از کسی یا چیزی  خوبی دیدیم، قدرشو بیشتر بدونیم. اگه مینوشتیم و سرلوحۀ زندگیمون میکردیم دیگه هیچوقت یک اشتباه را دوبار انجام نمی دادیم! اما حیف، حیف که حافظه مون ضعیفه، نمی نویسیم و زود یادمون میره!