مــــــــــــــــــادر! واژه ای که حتی خوندنش هم حس آرامش میده بهت. تنها کسی که بی هیچ دلیلی عاشقته و قلبش برات میتپه.سه روز پیش وقتی پشت در اتاق عمل روی ویلچر میبرنش و اشک توی چشمهاشه، انگار که نفست میره.

 چهار ساعت میگذره و تو حس میکنی انقدر بزرگ شدی که بتونی بغضتو پنهون کنی و به بقیه انرژی بدی، حتی وقتی که بخاطر خونریزی زیاد دوباره عزیزترینتو بر میگردونن توی ریکاوری و یک ساعت دنیات تیره و تار میشه تا برشگردونن توی بخش.

ساعت ده شب به پرستار میگی تشنه است و میگه اگه هوشیاری کامل داره میتونید یک کم آب بهش بدین. میپرسی شماره خونه ... چند بود؟ یک کم فکر میکنه و بریده بریده میگه .... دستشو میبوسی و قربون صدقه اش میری و به خواهرت میگی یک کم آب بیار.

همه اینها یادت میاره که چرا یکوقت هایی خاطرات بچگی و روزهایی که تو هم بهش نیاز داشتی را انقدر با آب و تاب و چندباره برات تعریف میکنه و همیشه خدا را شکر میکنه. تازه حسشو میفهمی...

+چقدر خوبه که یک دوست، یک همسایه، یک همکار داشته باشی که حتی وقتی فکر! میکنه ناراحتی، به هر دری میزنه تا خوشحالت کنه. اینجور آدم ها خیلی کمن، خیلی! قدرشونو بیشتر بدونیم و کم و کاست هاشون را ندید بگیریم.