آه من برای چه متولد شده ام،  آه چرا هیچکس مرا نمی فهمد،  آه چرا هیچ کس نیست تا مرا بفهمد، آه چرا دنیا انقدر بی رحمت،  آه چرا زندگی اینقدر زندگی شتر است...  

ای بابا!  کفش های سروش با اون پاشنه های خوابیده هم بعد از شش سال تحمل باد و بارون و 130 کیلوگرم وزن،  انقدر ناله نمیکنن(شاد بودنش از صدای چالاپ چالاپش توی بارون پیداست)  که بعضی ها با اولین فشار اینجوری به آواز درمیان. 

شاید بگین خودش پشت میز نشسته،  پاهاش را انداخته روی هم داره واسه ما نظر میده!(خب الان راستشو بخواین بله :) ) ولی این فیلم برای شرایط دیروزه!(یک وقتهایی حس فرار از زندان یا رستگاری در شاوشنگ بهم دست میده)